حالة مشى مالهاش نهاية

غريب أوى كل الهوس دا بفعل المشى

انا متعودة انى امشى من زمان...لوحدى...ومن غير اى مشاكل أبداً

جاتلى فترة بطلت امشى فيها ، وكنت خايفة اوى انى امشى فيها ، كنت عايزة كل حاجة تحصل بسرعة من غير تباطوء او هدوء...يمكن عشان كدا كنت باخد تاكسى ان شالله حتى لآخر الشارع

كل الناس اللى حاولت انى ارجع للمشى معاهم ، كانو اختيار خاطئ للغاية..كانو أسوأ الاختيارات فى بعض الأحيان ، لدرجة انى بقيت اخاف امشى مع الناس الصح ، حتى وأنا متأكدة انهم الصح

الأيام دى بقى رجعت له تانى ، ولوحدى تماماً

كنت حاسة ان الطريق دا هو الشئ الوحيد اللى مضمون ، وان البعد اللى بتخلفه كل خطوة بخطيها حقيقى حتى لو كان برتم بطئ

من 3 أيام اخدتها من بيتنا لبيت خالتى مشى ، متخذة أطول طريق ممكن ، مع انى كنت خارجة من البيت مش قادرة أصلب طولى

بس المقاوحة خلتنى بعد نص ساعة ماحسش حتى انى ببدل مابين رجليا الأتنين...أفتكرت فيلم بيفور سانست ، وصورة الشارع اللطيف اللى كانو ماشيين فيه ، أفتكرت انى بحب الشوارع الجانبية دى أوى ، والحوارى النضيفة اللى مرصوفة حجارة كبيرة فيها بلكونات صغيرة حديد ومتزينة بالزرع . حسيت انى عايزة اقضى حياتى ماشية فى الحوارى دى

شوية مزيكا...وأمشى ..أمشى ..أمشى

المهم انى اتحولت من إحساس انى عايزة أهرب باى شكل ، لإحساس انى عايزة امشى طول الوقت

حتى كل الكلام اللى بسمعه من اى حد المفروض انى ماسمعلوش الفترة دى ، بقى كله بيترجم جوايا لجملة واحدة

قومى إمشى دلوقتى ..قومى إمشى حالاً

عشان كدا انا هاقوم أمشى

**********

إتمشوا أكتر هنا

والمزيكا بقى عليكوا